ژاپن با 125 میلیون نفر هفتمین کشور پرجمعیت دنیاست که یکی از کشورهای ایزوله بود که توانست با سیاست انزوا و بستن مرزهای خودش بر روی اروپایی ها نه تنها توانست از استثمار و مداخله ی کشورهای غربی در امور داخلی در امان باشد بلکه توانست در مدت زمانی که ملت های آسیایی مثل چین و هند زیر سلطه ی ممالک غربی بودند به شیوه های گوناگون استثمار می شوند حاکمیت ملی خودش را حفظ کند و از تجربیات کشورهای چین و هند که آلت دست امپریالیسم بودند به بهبود و توسعه برسند.

کشور ژاپن به عنوان شرقی ترین کشور قاره آسیایی است که حدود 6400 جزیره دارد و از جزایر معروف(هوشو بزرگترین جزیره است، هوکایدو(بیشتر از نظر کشاورزی و نفتی مطرح است) کیوشو وشیکاکو)

اکثرجمعیت ژاپن از لحاظ قومیتی ژاپنی هستند ولی قومیت های دیگری از جمله کره ای ها و چینی ها زندگی می کنند.

نژاد ژاپنی بدون اختلاط با نژادها، مذاهب و زبان های بیگانه اصالت خودش را حفظ کرده است و تقریبا خالص مانده است در حال حاضر بسیاری از ژاپن شناسان همین امر را عامل ترقی و رشد ژاپن دانسته اند.

کره ای ها بزرگترین گروه غیر بومی ژاپن هستند، اکثریت آن ها در قرن 20 در زمانی که کره مستعمره ژاپن بود به این کشور آمدند و در معادن و کارخانجات شروع به کار کردند. گروه دیگر چینی ها بودند که در طی اشغال تایوان در قرن 19 و 20 مجبور به مهاجرت ژاپن شدند.

زبان

مبدا پیدایش زبان ژاپنی دقیقا مشخص نیست و دو نوع زبان دارند که یکی ادبی که همان خط چینی قدیم و دیگری عامیانه که با آن تکلم می کنند.

افسانه پدید آمدن ژاپن:

هنگامی که زمین را آب فرا گرفت یکی از خدایان به نام ایزاناگی دلتنگ می شود و تصمیم می گیرد برای دلتنگی خودش تدابیری بیاندیشد. بنابراین زمینی را برای سرگرمی خودش می سازد.

ایزاناگی کشتزارهای آسمانی را ترک کرده، چون از پل آسمان می گذرد، نیزه درخشانش را در اعماق دریا فرومی کند و در هوا پراکنده کرده تا قطره های درخشنده ی آب فرو بریزد این دانه ها بر دریا نشست و کوه هایی از برف و کشتزارهای خرم ژاپن بوجود آورد.

دوباره شمشیرش را تکان داده و قطرات آب که دشترند جزایر پهناور و قطرات خردتر، جزایر کوچک را بوجود آوردند.

از نظر علم زمین شناسی ژاپن از جزایر آتشفشانی بوجود آمده که فوجی سان بزرگترین کوه آتشفشان خاموش شده است.

فوجی سان، کوه مقدس ژاپنی هاست که بدست ایزناگی از آن قطرات آب بوجود آمده.

در 2ماه تابستان به آن صعود می کنند و برای صعود به آن یک سری تشریفات دارند. حصیری برسرگذاشته و زنگوله یی برپا می بندند. بعضی زائران طنابی برکمرشان بسته تا دیگری برای صعود به او کمک کند.کاهنان در مسیر راه دعاهایی خوانده و مابقی همراه می کنند. در میان راه به معبد کوچکی می رسند که از آن جا چوبدستی هایی خریداری می کنند و به راه ادامه می دهند.

در بالای کوه کاهنان برچوبدستی ها مهری می زنند که تصویر فوجی سان بر داخل یک دایره است و موجب سرافرازی بسیار می شود زیرا می گویند فرد به فوجی سان صعود کرده است(بلندی فوجی 3769 مترمی باشد).ژاپنی ها برای ادای احترام کلمه ی سان به معنی ارجمند بکار می برند. مثل فوجی سان(کوه ارجمند)(کاسان: بانوی ارجمند)(کیمی سان: خدمتکار ارجمند)

ژاپنی ها کشور خود را (نیپون) یعنی دیارآفتاب تابان/خورشیدتابان می نامند که اولین فردی که این عنوان برا کشورمطرح کرد. امپراطوری به نام کوتوکو بود چون مردم ژاپن باستان معتقدند امپراطور آن ها فرزند الهه ی آفتاب به نام میکامی و آماتراسوا است و مذهب شینتو هم بر همین اصل متکی است که این آیین بر اساس وابستگی و وابستگی به میهن است.

خود کلمه شینتو (به معنی راه خدایان است).

این مذهب را بعد جنگ جهانی دوم نیروهای اشغالگر ایالت متحده، مذهبی که دست کم هزارسال ق.م در ژاپن بوجود آورده بود را غیر رسمی خواندند. ولی با وجود این چون برای مردم نهادینه شده بود در مراسم های شینتو شرکت می کردند. چون معتقد بودند شینتو آنان را با جامعه سرزفشان پیوند داد و دوری از آن  بهشان آسیب می رساند

 

البته در ژاپن علاوه بر شینتو بوداییسم و کنفسیوس هم وارد می شود.

انتشار آیین بودا توسط کره یی ها در قرن 6 میلادی به ژاپن وارد می شود و در طی تلاش یکی از مبلغان قرن به نام (پرنس شوتوکو) به سرعت در سراسرکشور انتشار یافت. بخاطر تسهیل آیین بودا توسط ژاپنی ها، بودایی های اولیه تلاش می کردند بین بودا و باورهای قدیمی شینتو ارتباط برقرار کنند.

معمولا معابدشان را در زمین های مقدس شینتو می ساختند و ادعا می کردند خدای شینتو و بودی ساتواهای یکی است و در واقع بعد از مرگ در جایی دیگری مجدد تولد می یابد.

مراسم ازدواج را طبق آیین شینتو انجام می دادند. عروس و داماد به صورت جدی در کنار یکدیگر می نشستند و جرعه یی کوچک از ساکی(نوعی شراب برنج)، می نوشیدند. عروس 2 کیمونو بر تن می کرد. زیرین سرخ - رویی با تصویری از درنا، لاک پشت و دیگر جانوران که آن را رمز خوشبختی و طول عمر می پندارند آراسته شده است از نوع گیسوی و گره کمربند زنان ژاپنی می شود فهمید زن ازدواج کرده یا نه؟ آرایش موهای زن شوهر کرده ظرافت زیادی دارد. گیسوهایش بالاتر از گردن به صورت یک لوله کوچک و در فرق سر بصورت یک لوله بزرگ در می آید و دختران نیز از تزیینات و سنجاق های زیادی استفاده می کنند.

مراسم عزاداری طبق آیین بودایی است که تقریبا افراد فوت شده سوزانده می شوند و در عزاداری جامه ی سفید و عروسی سیاه می پوشند.

ü     ژاپنی ها به خرافات خیلی عقیده دارند. برای دور کردن ارواح خبیثه از نمک استفاده کرده و به اطراف می پاشند.

ü     ناخن ها را توی آتش نمی اندازند معتقدند آتش از ناخن خوشش نمی آید و به نشانه تلافی تمام خانه را می سوزاند.

ü     به ناخن گرفتن در شب اعتقاد دارند اگر این کار انجام شود والدین نمی توانند روز مرگشان حاضرشوند.

ü     به محض دیدن ماری وردی می خوانند تا ناپدید شوند.

ü  عدد 4 و 42 براشون نحس است و یاد از مراوده و ارتباط با افراد در این سن 42 سالگی پرهیز کرد. حتی در این مقطع دچار تعطیلی موقت یا مرخصی استعلاجی هستند. عدد 4 بخاطر تلفظش به ژاپنی(شیی) یعنی مرگ نحس است.

 

ü     معتقدند اگر 4 فرزند داشته باشی حتما یکی از آن ها خواهد مرد. اتاق 4 در هتل ها وجود ندارد یا طبقه ی 4.

 

ü     دراز کشیدن بعد صرف غذا خوی حیوانی به آن ها می دهد(گاو)

ü     سوت زدن در شب باعث گزیده شدن مار می شود.

ü     فالگیری و رمالی بازار گرمی داره. حتی بحث داغ رسانه هاست. در بیشتر معابد ژاپن طلسم های مختلفی وجود دارد که از بالایا آن ها را حفظ می کند و باعث خوش شانسی آن ها می شود که به این نوع طلسم ها آموری می گویند. کاهنان بر روی کاغذهایی این دعاها را نوشته که کاملا بسته است و نباید باز شود تا اثرش حفظ شود.

ü  در معابد صندوق هایی وجود داره که کاغذهایی به نام(آمی کوجی) گذاشته شه. مثل فال است و آن را به درخت می بندند که اگر خوب باشه برآورده می شه و اگر بد باشه باطل می شود.

ü     ژاپنی ها کوتاه قد هستند و مردمی زودباور و تلقین پذیرند.

ü     در تفکر ژاپنی ها احساس مقدم بر منطق است و هدف وسیله را توجیه می کنه

ü     بسیار ملایم و مطیع هستند

ü     صبر و بردباری این ملت نمونه کاملی از خصوصیات اخلاقی یک قوم بشمار می رود

ü     وقت شناسی آن ها همپایه افراد انگلیسی و نظم و ترتیب مانند آلمانی هاست.

ü     به سخنوری و منطق محض اعتقادی ندارند

ü     به ندرت احساس خود را بیان می کنند و در ارتباط با دیگران بیشتر به (تاته مائه ) متوسل می شوند.

تاته مائه:

در سطحی عمیق تر به رازداری و مخفی کردن اسرار مربوط می شود برای مثال انتقاد به شرکت هرگز در ملاء عام بیان نمی شود. یا اطلاعات استراتژیک شرکت افشا نمی شود.

مفهوم ظاهر شبیه تاته مائه است.

از نظر ارائه استدلال مفهومی قیاس ضعیف اند. این به معنی پایین بودن ضریب هوشی آن ها نیست. بلکه بسیارکم در این شیوه تفکرتمرین دارند.

مشکل عمدتشان سازماندهی ایده هاشون است چرا که آن ها در جامعه یی بزرگ شدند که کسی آن ها را به چالش بکشد و از فکر آن ها بپرسد و آن ها را زیر سوال ببرد.

جمله معروف ژاپنی: آموزش در ژاپن تکرار حرف های آموخته شده است.

به تعریف و تمجید خیلی می پردازند چیزی که شاید آن ها را متملق و چاپلوس بنامد. خریدار  شان بالاتر از فروشنده داره . لازم نیست خریدار از فروشنده تشکر کنه. برای جذب مشتری هرکاری می کنند.مثل معروف آن ها(مشتری خداست)، مصداق همین امر است.

مردم ژاپن دوستدار گل هستند و گل آرایی یا ایکه بانا از اهمیت ویژه ایی برخوردار است . آن هم برگرفته شده از اعتقادتشان است که آن را با بهشت و زمین ارتباط می دهند.

همه زنان ژاپنی گل آرایی می آموزند و آن را جزئی از آموزش و پرورش و تدارک زندگی زناشویی می دانند. بیش از 9 مدرسه ی معروف گل آرایی در ژاپن وجود دارد.

برای پذیرایی از مهمان اول ی فنجان چای می آورند. بعد و قبل غذا چایی می خورند. ضرب المثل(انسانی که شکمش خالی از چایی باشد با جهان سرسازگاری ندارد)

دوست دارند در ظرف های کوچک غذا بخورند و با میله های کوچکی به نام هاشی.

ژاپنی ها به هدیه دادن بسیار ارج می نهند. هدایا هرچند کوچک باشد نباید بدون نوارپیشکش شود. این نوار از 3 تا 5 نخ نازک و تابیده به رنگ های مختلف درست شده است.

در گره زدن باید توجه کرد که انتهای رشته سفید در طرف چپ باشد. همیشه مربع کوچکی از کاغذ رنگین که آن را به شکل زاویه داری تا می کنند به عنوان رمز خوشبختی. روی بسته هدیه می گذارند. اگر پول هدیه بدهند درست نیست که بدون پیچیدن در چیزی آن را بدهند.

هدیه را معمولا در پارچه یی 4 گوش می گذارند و پیشکش می کنند و ادب حکم می کند که پارچه ها را به صاحبشان برگردانند و هدیه کوچکی درش بگذارند که به این درمیان ژاپنی ها طریقی دیگری برای آرزوی سعادت و شادی نسبت به دیگران است.

 

غذای اصلی آن ها برنج است که به آن گوهان می گویند. حتی در وعده ی صبحانه هم برنج صرف می کنند.از مشهورترین غذایشان ساشی می تمپوراست(پودر آرد) که با آب مخلوط کرده و به صورت خمیر در    می آورند و انواع گوشت ، ماهی، میگو و سبزیجات درش سرخ می کنند.

بیش از 85 درصد غذاهاشون آب پز یا بخارپز است.

صنعت ماهیگیری ژاپن یکی از بزرگترین صنایع جهان است.

یکی از محدودیت ها: ژاپن به ممنوعیت بین المللی که در مورد شکار نهنگ اعمال شده بود معترض شد. در قرن 16 شکار نهنگ یکی از صنایع دریایی عمده در کیوشو به شمار می رفت. در ابتدا شکارچیان از زوبین استفاده می کردند ولی در قرن هفدهم از تورهای خاصی استفاده می کردند.

از  جشن های ژاپنی جشن عروسک هاست. عروسک میش نی زانه معلم بزرگ ژاپن است که روز تولدش را جشن می گیرند.

جشنی ویژه حشرات نیز وجود دارد که قرن ها در معبد فودو در توکیو برگزار می شود حتی در بعضی نقاط می توانند انواع حشرات را خریداری کرد.

در جشن نورزشان به جای سال نو مبارک می گویند امیدوارم عمرت مانند کاج دراز باشد.

جشنی به نام شکوفه های آلبالو دارند. شکوفه های آلبالو رمز وطن خواهی و عشق به آب و خاک است. این شکوفه آلبالو مفهوم دوگانه عشق به میهن و ازدواج موفقیت آمیز را دارد.

برای دختران ژاپنی نام گل ها را هم می گذارند.

ماتسو: کاج،    تاکه: خیزران،    اومه: زردآلو،    کی کو: گل داوودی،     هارود: بهار

اشعار ژاپنی کوتاه هست و معمولا شاعر رویاهای خودش را در آن به تصویر می کشد

شعر معروف ژاپنی از ساگامی

وقتی از من بیزار می شوی آستین لباسم به اشک می نشیند

در این دردمندی سرد، دردآلوده تر از این ویرانی عشق خوشنامی از دست رفته ی من است.