مدّعى    

از صـــــــــــوفى‏ها صفـــا ندیدم هرگز                زین طایفه من، وفا ندیدم هرگز    

زین مدّعیان که فاش اناالحق گویند                 با خـــودبینى، فنا ندیدم هرگز

 جوینده تو

اى یاد تو روح‏بخش جان درویش            اى مهــــــــرِ جمالِ تو دواى دلِ ریش    

دلها همه صیدهاى در بند تواند            جوینده توست هر کسى در هر کیش    

 عقل و عشق    

اى عشق، ببار بر سرم رحمت خویش         اى عقل، مرا رها کن از زحمت خویش    

از عقـــــــل بریدم و به او پیـــــوستم           شاید کشدم به لطف در خلوت خویش

 دام دل    

 افتاده به دام شمع، پروانه دل      حاشا که رها کند غمش، خانه دل    

مطرود شود  ز جرگه درویشان      دیوانه وشى که نیست دیوانه دل

رسواى تو    

پروانه شمــــعِ رُخِ زیبـــاى توام         دلبــــاخته قــــامت رعناى توام    

آشفته‏ام از فراقت، اى دلبر حُسن    برگیر حجاب من که رسواى توام

غرق کمال    

آن روز کــه عاشقِ جـــمالت گشتم   دیــوانــه روى بـى‏مثالــت گشتم    

دیدم، نبود در دو جهان جز تو کسى   بیخود شدم و غرق کمالت گشتم

بیگانه خویش    

                                                              تا روى تو را دیــــدم و دیـــوانه شدم           از هستى و هر چه هست، بیگانه شدم

بیخود شدم از خویشتن و خویشیها       تا مست، ز یک جـــرعـــه پیمـــانه شدم

چه کنم؟

فرهادم و سوزِ عشق شیرین دارم       امّـــــید لقــــاء یـــــار دیـــــرین دارم

طاقت ز کفــــم رفت و ندانم چکنم       یادش همه شب در دل غمگین دارم

کوى دوست

گــــر بر سرِ کوى دوست، راهى دارم     در سایه لطف او، پنـــاهى دارم

غم نیست که راه رفت و آمد باز است   طاعت اگرم نیست، گناهى دارم

یاد

از دست فـــــــــراقت، برِ کى داد برم؟     فریاد رس، از تو، به که فریاد برم؟

طوفان غمت رشته هستى بگسیخت     یاد تو شود، یاد خود از یـــــاد برم

از دست تو

از دست تو در پیش که فریاد برم؟    از دادستان همچو تویى داد برم؟

گر لطف کنى، نــــــوازیم با نظرى     صاحب نظـران را همه از یاد برم

آن روز

آن روز که ره به‏سوى میخانه برم   یاران همه را به دلق و مسند سپرم

طومار حکیــم و فیلسوف و عارف   فــــریـــاد کشان و پـاى‏کوبــان بدرم

مدد نما

 اى دوست، مدد نما که سیرى بکنم   طاعت به کنارى زده، خیرى بکنم

فـــــارغ ز تویى و منى و سرّ و علن    یـــارى طلبم، روى به دیرى بکنم

واله

گر بر سر کوى تو نباشم، چکنم؟    گــــر واله روى تو نباشم، چکنم؟

اى جان جهان به تار موى تو اسیر   گر بسته موى تو نباشم، چکنم؟

گناه

تا چند ز دست خویش، فریاد کنم؟   از کـــرده خــــود کجا روم داد کنم؟

طـــــاعات مــــرا گناه باید شمرى    پس از گنه خویش چسان یاد کنم؟

قطره

من پشّه‏ام، از لطف تو طاووس شوم    یک قطره‏ام، ازیم تو قاموس شوم

گــــر لطف کنى، پربگشایم چو ملک      آمــــاده پابوس شه طوس شوم

 

یاران نظرى

                                                                    یاران، نظرى که نیک اندیش شوم       بیگانه ز قید هستىِ خویش شوم

تکبیر زنـــان رو سوى محبوب کنم       از خرقه برون آیـم و درویش شوم

باغ زیبایى

 اى روى تو نور بخش خلوتگاهم    یـــــادِ تو فروغِ دلِ ناآگاهم

آن ســــــــرو بلند باغ زیبایى را    دیدن نتوان، با نظر کوتاهم